نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
تالشان نیوز :از کودکی یادم است که میوه های نیمه خور رو پای درختها در روستا میدیدم و برایم سوال بود که چرا این میوه چیده شده اما نیم خور است .گازی زده و رها شده .نه یکی و دو تا ده ها و صدها و پاسخ مادربزرگ به تالشی این اسم بود: «اشکل ! »
(سنجاب درختی) ؛گاز زدنی به شتاب، پر شدن معده ی کوچک و خلاص…
مدتی است این موضوع ذهنم را مشغول کرده است که آیا ما دچار شتاب و گاز زدن و نیمه خور رها کردن وقایع و حتی زندگی در کلیتش نیستیم؟
مروری کوچک به ما نشان میدهد جامعه معاصر ایران چطور دچار اشکلیسم گشته وقایع را نیمه کاره رها می کند. از شاخه ای به شاخه ای میپرد دندانی میساید و رها میکند گویی معده ی جامعه کوچک گشته به اندازه ی آیکون اینستاگرام و واتساپ! یا شاید حافظه ی ماست که زود پر میشود و اطلاعات را دلیت میکنیم بی اشراف یافتن.
چند سوال میپرسم:از پنجشیر چه خبر ؟ دیگر کسی نمی پرسد احمد مسعود چه شد وکجاست؟ نیم خور رها شد.
از خوزستان چه خبر؟ مشکل آب حل شد راستی؟
از روحانی چه خبر؟ داستان فیلم های اوین چه شد؟
الان کسی حواسش به آتش نشان ها هست ؟
یادتان نمی آید؟! پلاسکو را میگویم.
وضعیت کادر درمان چه شد انها که رقصیدند در بیمارستان پرونده هاشان حل شد؟
قصدم بررسی سیاسی یا حتی حرف سیاسی جهت دار نیست قصدم بررسی اشکلیسم است.
جو گیری مجازی .
چرا زمان به تنهایی حریف اهمیت وقایع است ان هم به این سرعت.
جامعه به سرعتی که یک بچه از اسباب بازی اش حواسش پرت کارتونش میشود ول میکند مسائلی که بسیار بلد و بزرگش میدانست .
ایا اهمیت واقعی آن وقایع از بین رفته یا این یک بیماری است.
بیماری نسیان ؛که هرچه دیده بیند دل کند یاد و به محض انکه از دیده برفت از دل و ذهن برود!!!
به محض اینکه صاحبان خبر جهت خبر را عوض میکنند ما یادمان میرود! صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم.
شاید مثل مردمان «صد سال تنهایی» یا قهرمان فیلم «ممنتو» که دچار نقصان حافظه کوتاه مدت بود باید وقایع را بنویسیم ؛روی اشیا نامشان را یا روی پوستمان اینکه به که اعتماد کنیم را خالکوبی کنیم!
اما اگر خواندن نام ها را یادمان رفت .یا پوستمان را کندند چه !؟ جای نگرانی نیست !
مدتی سر خط خبر میشویم بعد نیمه کاره و نیمه خور رها میگردیم تا بپوسیم .چون اشکلیست ها همه جا هستند و اشکلیسم بیماری ای مهلکتر از کرونا برای معنای زندگی ست که همه چیز را نیمه کاره می جود و به کمای فراموشی میبرد.