نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
تالشان نیوز: بیمارستانهای خصوصی قدیمی و بالای ۳۰ سال قدمت در ایام کرونا دستخوش تغیرات عمده و عدیده ای گشتند.کاهش انگیزه سهامداران قدیمی بواسطه کهولت سن، ظهور و بروز بیمارستانهای خصوصی جدید و طمع خرید سهام در آن مراکز ،کوچ و مهاجرت پزشکان قدیمی مستقر در شهرستان،
قوانین جدید سخت گیرانه دانشگاه علوم پزشکی و نظام پزشکی در رابطه با توزیع نیروهای متخصص و پروانه فعالیت آنها از شهرهای بزرگ به کوچک و برعکس، دعوت بکار نیروهای پرستار در طرح کووید و خالی شدن بیمارستانهای کوچک از پرستاران قدیمی ، افزایش ناگهانی حقوق پرستاران در طرح کووید بیمارستانهای دولتی، همه و همه سبب گشت تا بیمارستانهای کوچک و قدیمی خصوصی در شهرستانها، عملا در کلاف سر درگمی بسر برند.
عدم حمایت دولت از پوشش بیمه ای کارفرمای بخش خصوصی و رقم بالای بیمه کارکنان علامت سوال بزرگیست که سالهاست هیچ کس قدمی در این راستا برنمیدارد، چرا که کار آفرینی برعهده دولتهاست حال که بخش خصوصی در این شرایط برای مثلا ۱۵۰ نفر شغل مستقیم ایجاد میکند، انتظار نگاه ویژه ای دارد تا مبلغی را بعنوان تخفیف در یافت کند.
بستن قراردادهای جبر آلود بیمه های تکمیلی با رقمی پائین تر ازضریب مصوب و در نهایت پرداخت با تاخیر و کسورات بسیار غیر متناسب فاکتورهای اراءه شده بیماران سبب گشته آبی از دیگ این بیمه های تاجر مآب برای بخش خصوصی بجوش نیاید.
حتی دانشگاه در نامه ای اظهار داشت که اگر بیمارستان با بیمه تکمیلی قرار داد منعقد نکند از اختیارات قانونی خود در جهت رفع این موضوع بهره خواهد جست،
سوال اینجاست این چه اختیار قانونی است که بجای دفاع از زیر مجموعه خود ، از یک نهاد و سازمان بیرونی دفاع میکند؟
استقرار استانداردهای اعتبار بخشی و بروز شدن بسیاری از فرایندها،روشها،امکانات،تجهیزات و بخشها نیز در کنار موارد ذکر شده فوق عملا بیمارستانهای کوچک خصوصی را به سمت انحلال و ورشکستگی سوق میدهد.تفریق بودجه در بیمارستنهای دولتی کجا و تامین بودجه در بیمارستانهای خصوصی کجا؟!
بعنوان مثال تهیه یک دستگاه سی تی اسکن در بخش دولتی و بخش خصوصی کاملا متفاوت است.خواهش بنده از مسولان دولتی دانشگاه اینست بیایند جای خود را یک ماه با مدیران بخش خصوصی عوض کنند.با همان قوانین،دستورالعمل و طرح هایی که ارسال نموده اند بیمارستان را از بحران نجات بدهند.
انجام یکسری نامه نگاری های بوروکراتیک و صدور و ابلاغ و فرمانهایی که بیشتر شبیه مانورهای ناگهانی و شبیخونی نظامی است در خور و شایسته این کادر درمان خسته و بی انگیزه بخش خصوصی نیست.
نگارنده از نگاه یک فعال رسانه ای به نقاط ابهام آمیز بخش خصوصی نگریسته است.اینکه سرزده و بدون اطلاع قبلی یا در یک فورسماژور در بیمارستان حاضر شوند و نتیجه ارزیابی در صورت تنزل هم تا پایان اعتبار بخشی بعدی قابل بازنگری نمی باشد،عملا بستن شمشیر از رو برای ناکامی های بیشتر این بخش میباشد.
این فشارها نهایتا منجر به تعطیلی این مراکز شده و نگاه کار آفرینی در آینده این حوزه را به سمت قهقرا میبرد. آنهایی هم که سرمایه گذاری میکنند ناخواسته به سمت تجارت و پر کردن سقف فاکتورها می روند تا درمان مردم و بیماران بی نوا را انجام دهند.
همین الان در بیمارستانهای دولتی برخی پزشکان با گرفتن ارقام زیر میزی پائین تر از تعرفه بخش خصوصی ،بیمارانشان را به همان مراکز دولتی ارجاع و درمان میکنند. هم بیمار رضایت دارد که پول کمتری داده و هم پزشک که تعرفه اش را نقد و داخل مطب دریافت میکند.
حال چگونه بخش خصوصی هم نیروی متخصص فراهم کند،هم بیماران را در این شرایط به سمت خود جذب کند….صحبت بسیار است و حوصله ها ذیقند….و این داستانیست که سالها ادامه خواهد داشتکامران اسدنیالمر (روزنامه نگار) آبان۱۴۰۰