منفرد در بخش دیگری از گفتگوی خود فرهنگ و زبان تالشی را میراث گذشتگان خود میخواند و تاکید دارد زبان های محلی با ادبیات قوی حفظ و توسط کودکان به ترویج میرسد و این لزوم پرداخت به شعر ادبیات کودک را نشان میدهد

لوریس چکناواریان، آهنگساز و رهبر شناخته‌شده ارکستر معتقد است آخرین چیزی که در زندگی می‌توان از دست داد، امید است و امیدتان را که از دست بدهید، حتی اگر زنده باشید، انگار مُرده‌اید.

یک روز که در گوشه ای باخودم خلوت کرده بودم زمزمه آهنگ هل هل آبو با صدایی خوش به گوشم رسید. با شوق و اشتیاق رفتم به سویی که صدا از آنجا می آمد . سرانجام دیدم سربازی که در محل استقرار ما خدمت می کرد، در سر پست خود سرگرم خواندن آن ترانه است . از اوپرسیدم تو کجایی هستی؟ گفت شمالی . پرسیدم کجای شمال؟ . گفت طرفای فومن . پرسیدم تالشی یا گیلک ؟ گفت تالشم . به زبان تالشی گفتم این آهنگ را خیلی خوب میخواندی . گفت خیلی دوستش دارم . خواننده اش هم محلی منه . به این ترتیب ما دوهم زبان در دیار غربت به وسیله ترانه ای از رحیم نیکمرام همدیگر را پیدا کردیم و باهم دوست شدیم و آن دوست خوشصدا در هر فرصتی که پیش می آمد برایم ترانه های تالشی می خواند .

کرونا پرده در شد و رنگی دگر بر نوروز و آئین سرزمینمان بخشید؛ سفرها در شیوعش متزلزل شد؛ اما حافظه گردشگری هیچ گاه از گیلان و رنگ هایش خالی نخواهد شد و در این بین، شالما – روستای ملی چوب تراشی و استشمام خوش عطر جنگل در سازه هایش – نقطه ای پررنگ در نقشه سفرهای پسا کرونا خواهد بود.

نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که همه ۸۰ میلیون نفر ایرانی‌ای که داریم، همه موسیقی سنتی گوش بدهند یکی از بزرگ‌ترین وظایف ما شناساندن آثار قدما به جوانان و نسل جدید است در همین کشور خودمان آنقدر خواننده‌های خوب و جوان‌های بااستعداد داریم که شناخته نشده‌اند و محلی برای عرضه و ارائه کارشان ندارند، که اگر مردم صدای اینها را بشنوند، شاید دیگر صدای من را هم گوش ندهند